Oligarkh begon als het solohiphopproject van Viktor Volkovich uit Sint-Petersburg en is op dit tweede album ‘Anatoli’ uitgegroeid tot veel meer dan dat, met toevoeging van een drummer en visuele artiest. In de bijsluiter wordt de live show omschreven als “een reis door het collectieve bewustzijn van Rusland, dat van grote katedralen tot kleine dorpjes, van stadse ghettos tot de rijke enclaves. De muziek van Oligarkh vervaagt de grenzen tussen de hoge en populaire cultuur en die van oude en moderne cultuur”. Dat klinkt ergens als een iets te makkelijke artistieke stelling van een geïdealiseerd nationalisme in een hedendaagse experimentele sfeer. Dan mogen we ons in tijden als deze ook afvragen of de context nit zwaarder weegt dan de muziek zelf. We horen een mengeling van donkere hiphop beats, dubstep, industrieële sferen, Russische orthodoxe folklore en 8-bit balalaika. Interessant genoeg om in al deze lagen vast te bijten en te horen wat het is. Donkermoedig is het album zeker wel en vanaf begin in ‘Alliluya’ daalt dit als een deken over ons heen. Zo balanceert ‘Rechka’ tussen volkmuziek, trap beats en gun shots en vervolgen ‘Vse Vmeste’ en ‘Igor’ in deze sfeer met Russische raps waar we helaas niks van verstaan. Betreft het een aanklacht, kritiek of eerder verzoening? Boris mag het weten. Andere composities die opvallen zijn ‘Devochki’ met hoge klassieke orthodoxe zang en elektronische dreunen en het oproerige ‘Na Gore’ dat ook drijft op vocale samples met speelse dubstep en bliepjes. Als geheel kent het album zijn momenten met goed geproduceerde composities, maar ligt de nadruk teveel op dezelfde donkere sferen waardoor de klank snel in herhaling valt. Live is het wel een audio-visueel spektakel dat kan boeien van begin tot eind en de muziek leent zich een pak meer met bewegende beelden dan op zichzelf.
