Of deze plaat is genoemd naar het gelijknamige boek van Ryū Murakami wordt niet helemaal duidelijk. Het zou kunnen, want de cyclus van sex, drugs en rock-‘n-roll uit de jaren 1970 vormt het onderwerp van het boek en het zijn tevens onderwerpen die aan bod komen in het werk van Magnusson, die na jarenlang als Great Black Waters muziek te hebben uitgebracht, nu met zijn geboortenaam naar buiten komt. Krakkemikkige breekbare liedjes blijven zijn handelsmerk. Experimentele rockmuziek zegt het zelfklevertje, maar daar horen wij maar weinig van terug. We denken eerder aan de exploten van Neil Michael Hagerty en bij de meest gepolijste liedjes aan de soloplaat ‘Kill City’ van James Williamson. Ook Nikki Sudden of Jeremy Gluck steken hier en daar hun kopje uit. De plaat werd in de huiskamerstudio van Dave Voigt opgenomen met Danny Hole aan de knoppen. En laat die nu wel hebben gewerkt met Nikki Sudden. Ook met Kid Congo en The Warlocks trouwens, dus de man weet best wel veel te halen uit weinig. Hole speelde bovendien op een aantal nummers de drums. Het meeste echter werd door Magnusson zelf gespeeld, op een paar kleine gastbijdragen na. Van Lisa Lurati, die voor elk nummer een video maakte (online te bekijken) ligt de inside joke voor de hand in het afsluitende liedje: ‘Lisa Plays The Drums (Sucking On A Lemon)’. Letterlijk dus. De plaat staat vol van dit soort kleine liedjes die altijd wel ergens een link hebben naar de dichte omgeving van Magnusson. Het vraagt enig doorzettingsvermogen om door de wankele liedjes schoonheid te vinden, maar dat is net zo goed het geval bij bijvoorbeeld Daniel Johnston en Jad Fair.
