Akashic Records begint met stromend water, maar voordat het voor een kalmerend effect kan zorgen, lijkt de cd te haperen. Na meer vochtig gestotter verschijnt er een piano, wiens simpele partij hetzelfde lot ondergaat. Glasachtige tonen zweven af en aan, en net als de piano een simpel thema heeft gevonden, breekt het geluid open. Alsof we op een open plaats in het bos zijn aanbeland, vol vogels en elektronische insecten. De piano is een constante op de plaat, maar de context verschilt per nummer. De vleugel in de achterkamer waar kapotte klokken het ritme bepalen, elektrische tonen te midden van een waterval aan opgeknipte drumgeluiden. Speelse, jazzy akkoorden met haperende elektronische ritmes, Oosterse zang over gepingel in de hoge registers. En altijd maar gehaper en ultrakorte herhalingen. U kent de effecten nog wel, van mensen als Oval en Kouheiâs landgenoot Ametsub. Het is voor de Japanner te hopen dat er plug-ins voor die effecten zijn â als iedere edit handwerk was, is er heel veel tijd in dit album gaan zitten. melodieën zijn verknipt, wat er van over is, is afwisselend luchtig en een beetje moody. Zeker tegen het einde, waar één nummer zijn melancholische gang mag gaan, relatief onverstoord door schaar en plakband. Daarna stotteren de speeldoosjes nog even verder, maar dan heeft Kouhei al bewezen dat hij meer in zijn mars heeft dan alleen het volgen van het Mille Plateaux-playbook.
