Mountains zijn Brooklynites Brendon Anderegg en Koen Holtkamp (een Nederlander die op zijn derde naar de States verkaste). De twee runden ook het (ondertussen ter ziele gegane?) label Apestaartje en solowerk van Holtkamp verscheen al op Type. Deze Air Museum luidt een belangrijke koerswijziging, voor Holtkamp en Anderegg. Choral uit 2009 stond nog vol orgeldrones, akoestische gitaren, belletjes, melodicas en cellos – op Air Museum niets van dat alles. Mountains zijn de studio ingetrokken met analoge synths en een batterij effectpedalen, om ter plekke alles spontaan bij elkaar te improviseren. Van het oorspronkelijke folky gevoel van Mountains drones blijft bij een eerste beluistering weinig over, tenzij misschien de voorzichtige, tactiele aanpak en hier en daar een geluid dat aanvoelt als een strijker of een heel diep in de effecten verborgen menselijke stem. Zeven tracks lang schuiven dikke én lichte lagen synths langs, over en onder elkaar heen, nu eens naar kosmische en ambient lonkend, dan weer naar Yellow Swans en Fennesz (Newsprint is zon track die je beter niet oplegt als de schoonouders op de koffie zijn). Maar hoe meer je luistert, hoe meer je hoort dat Mountains nieuwe geluid een voorgeschiedenis heeft. De drones zijn misschien ad hoc bij elkaar gespeeld, en niet zorgvuldig gesculpteerd zoals vroeger, maar ze zitten wél nog boordevol micro-melodieën. Mountains laat zich op Air Museum beluisteren als een band in transitie: een behoorlijk ritmische rechttoe-rechtaan track als Thousand Square, mag dan wel een ietsje ongenuanceerd uitvallen, maar doet wél vermoeden dat Air Museum geen eindstation is. Ook goed: Sequel, dat aansluit bij het ijlste van Fuck Buttons. En helemaal aan het einde van het behoorlijk tempeestende Backwards Crossover, wordt voor een pastoraal coda van luttele seconden dan toch nog de akoestische gitaar bovengehaald. Waarna op Live At The Triple Door nog één keer alle sluizen opengaan. Wij zijn alvast benieuwd naar de volgende keer dat Anderegg en Holtkamp vervellen.
