Op hun eerste twee platen wisselden Bert Dockx, Frederic Lyenn en Steven Cassiers nog verschillende interpretaties af met de occasionele eigen compositie.(‘Cover’ is een fout woord voor de intergalactische trips op basis van het werk van bijvoorbeeld Ornette Coleman, Sun Ra en Robert Wyatt.) Op ‘3’ ligt de nadruk op eigen werk – slechts twee keer wordt een bestaande song als inspiratiebron gebruikt.
Vanaf de openingsmaten van ‘Zephyr’ (een compositie van Lyenn) heb je met echte Dans Dans te doen: Lyenn en Cassiers leggen een simpele, maar dwingende groove neer waarover Dockx zijn gitaarlijnen schildert – aanvankelijk als Marc Ribot-mét-manieren, maar als snel als Ribot met een bomgordel onder zijn hemd. Dockx’ compositie ‘Take A Close Look’ vervolgt met een licht frivole, staccato en aan allerlei exotica refererende melodie. Dockx’ en Lyenns composities beginnen overigens meer en meer naar elkaar toe te groeien. Zo had de abstracte Lyenn-treurzang ‘Memento Mori’ net zo goed uit Dockx’ koker kunnen komen hoewel de hoofdrol – naast wat voorzichtig elektronisch experiment – toch is weggelegd voor Cassiers’ basaal slepende beat. ‘Coffee Grounds’ (Lyenn) raast lawinegewijs de trap af en doet daarmee denken aan de versie die Dans Dans op ‘I/II’ van Ornette Colemans ‘Mothers Of The Veil’ brouwde. Op ‘Miraggio’ doen Cassiers en Lyenn een abstract dansje op een tegel van tien vierkante centimeter, terwijl Dockx zijn gitaar laat converseren met een op cassette opgenomen stem. ‘3’ bevat dus ook twee ‘covers’. De absolute standard ‘Fleurette Africaine’ (van ‘Money Jungle’ van het bazentrio Duke Ellington–Max Roach–Charles Mingus) wordt respectvol maar allesbehalve gedwee gekoppeld aan een tapeopname van Kurt Weills ‘Lonely House’: een wondermooie combinatie. Maar het pronkstuk van ‘3’ is ‘Htes To Vradi Sto Teke Mas’ van rebetikogrootmeester Stelios Chrisinis. De melodie wordt afgebroken tot op het skelet, om ze vervolgens, na een passage langs het abstractste dat we al van de band hoorden – inclusief tegendraadse elektronica – stukje bij beetje weer op te bouwen. Het resultaat zit zéér dicht bij de essentie van de blues. De ervaring leert dat tegen de tijd dat een plaat van Dans Dans in de rekken ligt, de band altijd weer een paar stappen verder staat op het podium. Haast u dus, want voor 2015 staat er ongetwijfeld weer heel wat anders in de agenda’s van de heren.
