Christopher Bissonnette is van oorsprong een multimedia-kunstenaar, die vanuit die discipline ook muziek ging maken. Het is niet ondenkbaar dat dat pad gezorgd heeft voor het karakter van zijn muziek, die klinkt alsof ze uitstekend zou passen bij abstracte videokunst. ‘Pitch, Paper & Foil’ heeft de esthetiek van een collage van ambient-geluiden die in een los-vaste constellatie om elkaar heen draaien en toevallig heel goed bij elkaar passen. Losse glastonen, wegebbende reverb zonder de oorspronkelijke aanslag, zachte radioblieps, dwalende noten, vegen ruis, allemaal in een uitspansel van bijna-stilte. Soms denk je een langzaam afgedraaid speeldoosje te herkennen, dan een verdwaalde toon uit een obscuur blaasinstrument, dan weer een obscure patch van een modulaire synth. Sommige nummers hebben een ondergrond van dronende bastonen, wat ze iets meer in de richting van ‘gangbare’ ambient brengen. Iets – op dezelfde manier dat Kranky geen ambient-label is, maar platen van bijvoorbeeld Tim Hecker, Ken Camden en Benoît Pioulard uitbracht daar ontegenzeggelijk kenmerken van hebben. Maar de “losse” nummers zijn het mooist; alsof je langzaam wentelend in stasis hangt in een vreemde kamer waar van alle kanten speldenprikken van licht naar je toe drijven, met een harmonieuze willekeur. Fraai.
